Idool en rioolIk zat in de trein met een groep plattelanders die nooit met de trein gingen en dit luid moesten laten horen. Ze hadden niks met het milieu, dat lieten ze in elke derde gebralde zin weten. Kartonnen bakjes voor friet dat was het niet. Statiegeld was voor loosers.
Hun auto's hadden ze bij de Amsterdam-Arena geparkeerd. De 'nikkertjes' (sorry zo zeiden ze het echt) konden die dan fijn wassen voor een heitje. 'Of stelen,' zei een volgende. 'Neuh, die nikkertjes snappen de pc van mijn auto toch niet.'
Alle andere zinnen (en dat waren er niet zo veel) gingen over uitgescheurde vrouwen.
En dit is dan die gewone Nederlander waar het land op gebouwd zou zijn.
Ik vroeg me af of er nu ook al trekkerfestivals in de Arena waren. Of landdagen van de BBB (Bible Belt Bullies). Nee, ze gingen naar Bruce Springsteen en iederen die niet bij Arena uitstapte was een D'66-lul.
Ik begrijp de hekken die Springsteen tussen hem en zijn publiek laat plaatsen. Ik zou er 1000 volt op zetten.
De complete uitvoering was daarnaast ook nog eens voortreffelijk, het Residentie Orkest weet wel raad met de late Romantiek. Gezegd moet ook worden dat de zaal een stevige akoestiek heeft die me een beetje doet denken aan het Neues Gewandhaus (das Dritte Gewandhaus) in Leipzig. En ook niet te overzien: het licht was voortreffelijk. Hier werkt een proffesional.
Warren Buffett is een van de rijkste mensen ter wereld. Maar hij schijnt niet zo te leven. In 1958, aan het begin van zijn loopbaan als belegger kocht hij een vrijstaande vijfkamerwoning met tuin. Niks bijzonders, betere middenklasse,
suburban chique. Het huis beviel hem en hij woont er vele miljarden later nog steeds.Een nieuwe auto hoeft hij ook niet. Hij rijdt zelf, in een gewone middenklasser, die hij al lang heeft. Een nieuwe kopen kost tijd en geeft veel gedoe met handleidingen.
Dat lijkt me het mooie aan heel rijk zijn: dat je niet meer constant hoeft te tonen dat het je voor de wind gaat. Dat je ontvlucht bent aan de geestelijke armoede van steeds meer, groter, nieuwer en zogenaamd beter.
Eigenlijk het leven dat ik nu leidt. Alleen ik doe het van veel minder geld.
Misschien dat ik daar eens cursussen in moet gaan geven.
Vreemd dat deze groep nooit groot doorgebroken is, vrouwen in de verkeerde tijd? Chicas del Rock met Bobbie Rossini uit de eerste bezetting van Claw Boys Claw. Hungry Heart van Bruce Springsteen is een nummer dat hij voor the Ramones zou hebben geschreven maar toch maar zelf hield. Een Ramones-naspeelband doet het zoals het geklonken had kunnen hebben. The Undertones en dan braaf naar bed. Goed één verhaaltje nog.
Poetin kreeg een Franse landkaart uit 1721 die moest bewijzen dat Oekraďne als staat nooit zou hebben bestaan.Het deed me denken aan Peter J. Mullers kletsblad De Nieuwe - een blad met nog minder journalistieke ethiek dan News of the World - die artikelen hadden als Mens stamt af van kakkerlak, deze tehening (volgt zelfgeproduceerde tekening) bewijst het.
Poetin bracht het met trots op het Russische journaal, waar de kaart serieus door hem bestudeerd wordt.
Wie de kaart goed bestudeert ziet dat Oekraďne wel degelijk op de kaart staat, als Oekraďne, Land van de Kozakken. En verder valt er duidelijk te zien dat grote delen van wat nu Rusland is, tot Polen en Litouwen behoorde (de Zweden hadden hun Russische gebieden na de Vrede van Nystad moeten opgeven).
Inmiddels heeft hij weer een geografisch conflict met de Polen over de naam van Kaininigrad De Polen willen die stad weer Königsbergen noemen, omdat ze moeite hebben met de vernoeming naar de sovjet-misdadiger Kalinin.
Op die kaart uit 1721 staat Kaliningrad niet. Het staat er als Königsbergen. O ja en het was deel van Pruisen.
And now for something almost the same
Links: John Cleese leest bij Monty Phyton het nieuws: And now for completely different.
Rechts: een nieuwslezer van de Litouwse televisie in tijden dat het land nog bezet was door de Sovjet Unie.
De studio was heel erg klein, bij meer dan vijf gasten moest men de groep in gedeeltes filmen. Vertrekkende gasten werd verzocht buiten zicht van de camera, gebukt de studio te verlaten. En zo kwam er ooit een hoog gedecoreerde generaal in beeld die onder de tafels doorkruipend de studio probeerde te verlaten.
Daarnaast was het er vreselijk warm, zo warm dat de nieuwslezers regelmatig met hun voeten in een teiltje water zaten om niet te zeer te zweten.
Poetins parfumVerstand van parfum had ze: ze sprayde alleen een beetje op haar polsen. Dat het Nina Ricci-flesje niet echt was had ze niet door. En een goede parfum ga je pas na een tijdje ruiken: de geurcomponenten komen vrij door lichaamswarmte.
Dat moment afwachten zat er niet meer in: ze werd al snel onwel en verloor het bewustzijn. Het personeel van de erbij geroepen ambulance begreep niet wat er aan de hand was.
Zij en haar vriend hadden het flesje negen dagen eerder gevonden in Salisbury Park. Het was daar vier maanden van te voren weggegooid door twee Russen die gekomen waren om de kathedraal te bekijken. Ze hadden waarschijnlijk nooit meer dan een boksschool van binnen gezien. Hun eigenlijke doel was een tegenstander van Poetin te vermoorden. Dat mislukte.
Dawn Sturgess stierf wel.
Geen Nina Ricci maar Poetins huismerk: Novitsjok.
VertrossingIn de supermarkt.
'Hoe komen die trostomaten zo, mama?'
'Die kweken ze zo dat er takjes aankomen die aan elkaar groeien.'
'Oh. Knap.'
'Voor de rest zijn het normale tomaten die iets duurder zijn.'
Ze had gelijk. Aangaande dat laatste. Gewone tomaten. Minder arbeidsintensief geoogst. Iets duurder.
