Niet lang daarna liet hij het horloge van de desbetreffende foto verwijderen. Alleen een beetje klungelig: de reflectie van het kleinood in de gladgelakte tafel bleef (zie pijl).
Nu is het weggeretoucheren van horloges de Russen niet vreemd: dat was al met het hijsen van de vlag op de Reichstag zo. Daar moest ook een horloge weggewerkt worden om het beeld van plundering te voorkomen.
En dingen die er vergeten werden zijn ook niet nieuw. Ik herinner me een foto van een in discrediet geraakte leider die ook fotografisch weg moest worden gewerkt. In de groepsfoto vergaten ze een been. Het viel niet op totdat je de benen ging tellen: een been te veel.
Helaas kon ik die foto niet terugvinden.
Ja doe ik thuis ookOp straat probeerde een kind de aandacht van haar ouders te trekken, ze had hulp nodig met het cellofaantje van een koek. De ouders waren echter - net uit de supermarkt - druk met het op de grond deponeren van fastfoodverpakkingen.
Ik vroeg me af wat voor toekomst je hebt als je ouders vuilnis op de stoep gooien.
Vroeger vroegen ze dan of je dat thuis ook deed.
Ik wel tegenwoordig. Het is veel efficiënter alles een keer per dag op te vegen. Maar of die mensen een keer per dag de straat vegen?
Aan het kind zou het niet liggen, die deed haar plasticje netjes in het netje van de kinderwagen.
Er is een angstcultuur en een toxische werksfeer bij FVD.
Pom pom pom.
Er is een angstcultuur en een toxische werksfeer...
En in een melkwinkel verkopen ze melk.
Erbarme michIk bracht de Masochisme Passion vandaag al achter me, dan heb ik Bachs Tortuur gehad. En dan kan ik het nagepraat hoe mooi dat toch allemaal zou zijn negeren.
Ik blijf het een mathematisch passieloze toonopvolging vinden, slechts geschikt voor zij die normalerwijze vanwege het eeuwig loerend kwaad geen muziek luisteren (als je Erbarme Dich overigens andersom afspeelt hoor je Ich tanzete mit Satan in mein Mr. Marvis). Het is de bekoornis van 's avonds in de duisternis naar buiten mogen en warme chocolademelk na uren op koude kerkbanken en een Gristus die uit pure ellende over het kwelend gekrakeel roept: 'Kruisigt mij! Kruisigt mij! O heer wat heb ik misdaan/ dat ik deez' kwelling moet doorstaan?'
Om daarna weer onderbroken te worden door een flemende drollenvangertenor die zijn spijsverteringskanaal met Nivea geflost heeft. Het slaaplied van een doorwaakte nacht.
En nog in het uitgalmen van de laatste toon van 68. Wir Setzen uns in Tränen nieder' sta ik met een vette glimlach op. Het is volbracht. Het voelt als een wederopstanding uit de dood. Maar een volgende keer kies ik toch voor de kruisiging Pur. Drie spijkers en klaar.
Criminelen kunnen je hele identiteit overnemen. Ze weten dan zelfs het oplaadniveau van je batterij (Hallo ik ben Dieter Bruls, kijk maar mijn batterij staat op 47%.).
Ik ging naar de site checkjehack om te controleren of ik nog was wie ik dacht te zijn. En dat was ik.
Alleen dan die betaling aan Stormy Daniels.
Geen medelijdenDe aandeelhouders van Credit Suisse zijn boos omdat hun aandelen van de bank niets meer waard zijn.
Ze noemen de directie Wirtschaftskriminelle.
Nee, gedupeerden, dat is kapitalisme. En u verloor.
Crimineel mag je ze pas noemen als je dat ook doet als ze winst voor je maken over de ruggen van anderen.
Bij de afbeelding: een oud Credit Suisse-logo als Zwitserse vlag.
Otto JohnHet verhaal van Otto John is volgens mij nog nooit verfilmd, maar het heeft alle elementen voor een goede spionagethriller.
Otto John (spreek op zijn Duits uit als Joon) was een verzetsstrijder tegen Hitler en een van de weinigen die later een leidende functie in de BRD van Adenauer kreeg. Hij werd hoofd van de West-Duitse binnenlandse veiligheidsdienst.
Op 20 juli 1954 was er een feestelijke regeringsbijeenkomst in West-Berlijn ter ere van het 10 jarig jubileum van de bomaanslag op Hitler door Von Staufenberg en de groep rond hem, waartoe John ook behoorde. John verdween na afloop. Allereerst werd zijn verdwijnen niet hoog opgevat, plotsklaps verdwijnen hoorde tot de gewoonte van spionnen, zei men, totdat hij op 23 juli op de DDR-televisie verscheen met een verklaring tegen de vele nazi's die een hoge functie bekleedden in West-Duitsland.
Voor Bonn was het toen duidelijk: hij was overgelopen.
Echter dat duurde niet lang, dat overlopen. 12 december 1955 kwam hij weer teruggelopen. En vertelde dat hij was verdoofd door een oude vriend uit de oorlog, een arts, die zonder dat het hoofd van de West Duitse veiligheidsdienst het wist voor de KGB werkte en vervolgens ontvoerd was naar Oost-Berlijn. De Muur stond toen nog niet.
Daar had hij besloten - aldus John - dat hij zou doen alsof hij overgelopen was om zo een grotere kans te hebben terug te kunnen.
Dat werd echter niet geloofd en hij verdween van 1956 tot 1960 in de gevangenis. Na vrijkomst trok hij zich terug in een kasteel bij het Oostenrijkse Innsbruck waar hij overleefde dankzij de hulp van een kleinzoon van de laatste Duitse keizer. Hij bleef strijden voor rehabilitatie. President Von Weizsäcker (zoon van een vooraanstaand lid uit Hitlers regering) kende hem uiteindelijk een verzoeningspensioen toe, echter zonder rehabilitatie.
John stierf in 1997.
Der Fall Otto John.
Bij de afbeelding: cartoon uit 1954, Hamburger Morgenpost.
