Contact: d i e t e r b r u l s @ g m a i l . c o m
|
Bij geen dagelijkse update: klik hier |
voor tekeningen naar dieterbruls.nl |
Week 23
Misschien vergaan, maar
wel glorie
Vandaag werd de laatste Grachtenkrant uitgebracht, in de jaren 80, een plaatselijk fenomeen in Amsterdam. Een herdenkingsnummer voor de een tijd geleden overleden belangrijkste redacteur. Toepasselijk Graftenkrant gedoopt.
Ook ik leverde een bijdrage.
Bij de presentatie trof ik op een groep mensen, bij wie het leven begon te tekenen. Iemand omschreef het als kijken wie dik is geworden en wie kaal. Nu geldt die keuze meestal alleen voor de mannen, de meesten hadden het overigens allebei. Dus de vrouwen kwamen er nog goed vanaf.
Slecht ter been was ook zoiets, de nog wat ouderen hadden scootmobiels en looprekjes. Tongriem-aangedreven waren die nog behoorlijk rap gegaan.
Maar vooral, een van ons is dood. Gestorven aan de geestelijke effecten van de pandemie.
Ze schreven allemaal geen wereldgeschiedenis maar geschiedenis dat wel. Ze plantten de bomen die tegenwoordig omgehakt worden.
TELEFOON UIT DNIPROPETROVSK [3]
De zon boven Dnipro
De zon schijnt over Dnipro.
In de vintagewinkel hangen korte zomerse jurkjes.
Het stadsstrand op het eiland in de Dnepr bij het zoetwatervisaquarium is de plek om te zijn: de brede rivier, de skyline van Dnipro waar die van Amsterdam kleinsteeds bij is.
De Russen knabbelen aan de grenzen van de oblast Dnipro, maar dat is nog altijd iets als dat ze in Noordoost Groningen zijn en jij onder Maastricht.
Niet iets om je druk over te maken, het is al zo lang oorlog in het oosten, niets nieuws.
En vandaag is het strandweer. Bikini's en de jurkjes om het leven te vieren.
Calvijn voor als er een feestje is
Het is geloof ik niet gebruikelijk, dat als je iemand na meer dan dertig jaar terug ziet, zegt 'Je bent naar de kapper geweest!' Nu was dat wel zo. Voor de rest waren de anderen helemaal hetzelfde gebleven - ik kan niet voor mezelf spreken - en we gingen op dezelfde voet verder, alsof die dertig jaar nooit waren geweest.
En de party-killer van Calvijn kwam niet voorbij, 'En wat doe jij nu?'
Als je over je werk wil praten, kun je niet feesten.
Poetins grootste angst
is de oorlog winnen
Poetin heeft maar een heel gering belang bij het winnen van de oorlog in Oekraine. Het doet er niet zo toe. Winnen is niet goed voor de strijd die hij werkelijk voert, lang rekken komt hem beter uit.
Het echte belang van Poetin is een ander: wanorde, wereldwijde wanorde. Door een energiecrisis, een voedselcrisis, stijgende prijzen, de economie ondergraven. Bevolkingsgroepen tegen elkaar uitspelen, bondgenootschappen uit elkaar drijven. Overal hem gezind zijnde politici aan de macht brengen. Oogsten op onzekerheid.
Ik heb het vaker gezegd: aan die 'autonome republieken' Donetsk en Loegansk is niks verloren noch gewonnen. Het is de Borinage zonder schrootwaarde, het wordt niet voor niets naar believen plat gebombardeerd.
Het zal hem alleen maar tegen vallen als hij die provincies cadeau krijgt. Vrede op zijn voorwaarden stoort hem in zijn grotere streven: de globale chaos.
Dovid Katz
In Baltische zielen van Jan Brokken las ik over ene professor Dovid Katz uit Vilnius.
Brokken schreef: 'Katz is zo'n man die je maar een keer hoeft te ontmoeten om hem nooit meer te vergeten.'
En - geloof het of niet - ik had ondanks dat hij hem verder nog niet had beschreven, een duidelijk beeld wie hij bedoelde: de man die ik in Vilnius op de hoek van Sventaragio gatve en L. Stuokos-Guceviciaus gatve zag lopen. Een uiterlijk als Karl Marx, met brede gebaren iemand iets vertellend. En dan zo dat je het jammer vindt dat je de taal niet machtig bent.
Toen ik de pagina omsloeg zag ik zijn foto. Onmiskenbaar. Zondermeer de man die ik me herinnerde.
Brokken bracht een avond met hem door, ik zag hem alleen in het voorbijgaan.
Dovid Katz is inderdaad zo'n man die je blijkbaar maar een keer hoeft te ontmoeten om hem je te herinneren.
Jan Brokken: Baltische zielen, uitgeverij Atlas 2010.
Update waterijsje: het waterijsje (van gisteren) ligt er nog steeds na bijna twee weken. Tijd dat het een beschermd stadsgezicht wordt.
Amsterdam zoals het hoort
Een bellenblazer op de Dam. Het is al eeuwen kindervermaak.
Het brengt iedereen even buiten zijn bubbel.
Bankjes zullen er wel altijd te weinig zijn op de Dam. Maar dat lelijke monument staat in de steigers, misschien dat dat eens iets anders wordt dan een fietsenstalling.
Een klas op schoolreisje wordt gefourageerd. De twee onderwijzers hadden het perfect geregeld: een plek waar niets fout kon gaan en ook nog precies het goede aantal frietjes en kipnuggets gehaald.
En dan wordt het station bestormd.
Conclusie: eigenlijk heb ik best de kwaliteiten om Polygoon-journaals te maken.
Delano (What's in a name?)
Je hebt net iemand in koelen bloedde midden op een drukke straat doodgeschoten. Je bent op de vlucht. De politie achtervolgt je.
Toch verstuur je app'jes waarin je je netjes aan de in jouw kringen gebruikelijke omgangsvormen houdt: mensen aanspreken met 'bro' en overal waar het maar mogelijk is het bijvoeglijk naamwoord 'KK' gebruiken.
En dan gaat het gerecht zich nu over de vraag buigen of je wel normale menselijke gevoelens hebt.
Andromeda cake
Slecht nieuws. Ons melkwegstelsel gaat botsen met de Andromeda-nevel.
De buurvrouw kwam het panisch aan de deur vertellen. Dat we gingen botsen. En dat net nu ze een cake in de oven had staan.
En
waar die nevel eigenlijk was.
Ik legde uit dat het 2,5 miljoen lichtjaar ver was. Toen zei ze dat het zeker weer wat was om ons op stroom te laten besparen. En dat ze een elektrische oven had.
Ik zei dat een lichtjaar om en nabij de 9.460 miljard kilometer was. En dat je dat dan met 2,5 miljoen moet vermenigvuldigen. Dat je dat aantal jaar dan moest verminderen met de afstand die beide stelsels richting elkaar bewegen. Dus dat het over ongeveer 5 biljoen jaar zover is. Ze dacht even na, rekende snel uit hoe oud de kleinkinderen dan waren, en gilde toen dat ze nog een cake in de oven had staan.
Er kwam een nevel onder haar deur door.
(c) 2000-2022 Dieter Bruls