Mail: dieterbruls@gmail.com
	Vorige week Huidige week Bij geen updates Tekeningen
	Week 38
	Zondag 22 september 2024
	Over de horizon Ooit vertrok homo sapiens uit Afrika. Zij die die reis aan wilden vangen zullen door velen voor gek zijn uitgemaakt: men kon niet weten wat er over de bergrand was, achter de horizon, of er iets achter de zee was. Nu hadden diegenen die wegtrokken het makkelijk: waar ze heen gingen waren geen mensen. Geen mensen die zich samenpakten tegen vreemdelingen, nieuwkomers, gelukszoekers. Een ding is onveranderd gebleven: de behoudende mensen die ageren tegen alles wat nieuw is zijn er nog steeds. En zij die dingen willen uitvinden, ontdekken, verder willen kijken, niet ergens achter hun horizon blijven. Er is ook een groot verschil met nu: de mensen die nu ageren tegen de nieuwen zijn ooit ergens vertrokken. Niemand heeft altijd al ergens gewoond.
	Ik kende dit niet, maar ik kijk TTT en dat verruimt.
	Zaterdag 21 september 2024
	Onverwacht
	Soms krijg je een onverwachts compliment dat je vast je leven bijblijft. Een Chinees meisje zei me in Amsterdam dat ik de vriendelijkste lokale bewoner was, die ze vanaf Shenzhen tot hier was tegengekomen. Ik kwam haar met nog drie Chinese jongens in de trein vanaf Schiphol naar Amsterdam tegen. Ze kwamen niet helemaal uit de voeten hoe dat met de treinkaartjes moest en waar ze eruit moesten. Daarna liet het meisje me een adres van een hotel dicht bij Centraal zien. Ik zei dat ik ze het wel allemaal wel even zou laten zien bij het station. Op het station bleek dat de rest een ander onderdak had, haar hotel was geregeld door een universiteit waardoor ze voor een conferentie was uitgenodigd. Ik besloot dat het beter was haar even helemaal te brengen, mijn vader in mijn achterhoofd die ooit toen hij in China verdwaald was, door een stel arbeiders bij zijn hotel werd teruggebracht. Ik bracht haar dus tot aan de balie en hielp haar nog met de reservering waarmee wat fout was gelopen. Ze vroeg me wat ik vanavond nog ging doen, volgens mij wilde ze nog iets met me gaan gebruiken, als dank voor alle moeite die ik had gedaan. Maar ik had de hele dag gereisd en natuurlijk niet geslapen. En toen was ik de vriendelijkste plaatselijke bewoner van hier tot Shenzhen. Misschien gaan we deze week nog even koffie drinken. Jammer dat hier geen Caffeine is. De dag was minder goed begonnen. Ik slaap nooit als ik op een bepaalde tijd eruit moet. Daarbij hield ik niks binnen dus van de laatste koffie bij Caffeine moest ik tot mijn verdriet afzien. Dus zonder slaap en voedsel ging ik in Tallinn naar het vliegveld. En ik mocht niet slapen, bang dat ik mijn sluitspier dan niet onder bedwang had. Maar de appeltjes die ik de avond ervoor neer had gelegd waren alle elf weg, dat deed me goed. En dat compliment natuurlijk.
	Vliegveld Riga, voor een overstap: noodgedwongen moet ik van stoel 31C waar ik altijd zit, overstappen op een andere stoel. Veel mensen hebben vliegschaamte. Ik niet: ik rij geen auto en ik hou van vliegen. Niks mooier dan opstijgen.
	Vliegveld Tallinn. Dan weet u het nu ook: breien valt in dezelfde categorie als een pistool.
	De reflectie van de zon in de zee van boven gezien. Het leek net alsof er een groot gat in de zee werd gebrand. En dan heb ik nog foto's van het dunne strand van Letland, maximaal elf mensen blij gemaakt met een appel en een uitnodiging om naar China te komen.
	Vrijdag 20 september 2024
	Misverstanden
	Omdat ik morgen weg ga had ik besloten meerdere malen naar de Caffeine te gaan. In Nederland doen ze cappuccino altijd in espresso kopjes en binnenkort ga ik naar Parijs en Frankrijk en Franse koffie, die is nog net iets beter dan die opgewarmde motorolie die ze in België serveren. ​ En dan ging ik nog friet eten maar die leken op in Hongarije gemaakte geëxplodeerde piepers.
	Buiten liepen wat verklede jongelingen. Waar die nu weer op uit waren?
	Ze zongen voor geld. Ik hoorde de melodie van Vader Jacob, of dat hier ook een antisemitisch hoonlied is, weet ik niet. ​Vooral de meiden kregen geld toegestopt van de mannen op het terras.
	Waarom er toch altijd zo'n verkeerd Nederlands publiek op de voorstelling Pippi Langkous afkwam, wilden ze in de opera graag van me horen. Geef daar maar eens een beschaafd antwoord op in een statig operagebouw. Nu weet ik dus wel dat de lange straat die helemaal door de stad loopt en Pikk heet, gewoon vertaald Langestraat heet. En sukk lijkt op ons sok.
	In de avond liet ik dan nog wat appels die ik teveel had in de vorm van een druiventros op een hoek achter. Nu staan er in de hele stad mandjes met appeltjes (de oogst was overweldigend dit jaar) dus ik ben benieuwd wat er morgen nog ligt.
	Donderdag 19 september 2024
	Van belegerde bouwsels en de bouwmaffia
	Elke ochtend beklim ik de slotberg om langs een andere kant naar beneden te gaan. In de avond herhaal ik dat nog een keer. Vandaag werd de uit de 13e eeuw stammende stadsmuur boven nagemeten op verzakking. Veel mensen praten over Carcassonne, het kan niet op tegen wat hier staat.
	Om de haven nog wat beter te verbinden met de oude stad werd de wijk Rotermanni opnieuw opgetuigd, de nieuwe tramlijn loopt er ook doorheen. Het is een idee van de vastgoedlobby. De haven lag al aan de stad vast en de tramlijn was ook met een simpel bochtje gelegd. Maar goed, als overal, geld.
	Een oud Lego-kerkje hebben ze laten staan. De twee Scandinaviërs kijken er niet naar om, die zijn onderweg van de haven naar de flagshipstores.
	Ik neem de tram naar het Baltische station.
	Ze zaten al in de tram, twee schooljongetjes mèt petjes en zonder begeleiding. Brave jongetjes, vast van een dorp, die nu de trein naar huis nemen. Ik heb al in twee kinderkledingwinkels naar de petjes gevraagd en ze moeten uittekenen, geen resultaat. In een café tegen de muur aan zag ik er twee volwassen mannen mee zitten. Ze leken me al ver heen.
	Buiten tussen station en markt een muzikant met een besnaarde tafel en een moeder met op de muziek inslapend kind.
	Ik beklim de slotberg nog een tweede keer (in de avond zal ik het nog een derde keer doen), ditmaal van een kant die ik nog niet gedaan had: trappen tot boven. Ik zie naar beneden komende toeristen puffen.
	Het uitzicht is adembenemend en je kan de Finse Golf zien. Van de toren van de Sint-Olafkerk (midden) werd lang beweerd dat hij de hoogste van de wereld was. Dit beruste echter op een misverstand: men had Rijnlandse vadems omgerekend terwijl men in Tallinn een eigen naar de oude stadsnaam genoemde vadem hanteerde: de Revalse vadem. En die was wat kleiner.
	Het is al weer te veel, ik had me voorgenomen minder foto's te doen. En ik laat al veel weg, van de dag en betere foto's. Dus deze meneer wenst u een goede nacht. Morgen ga ik friet eten, het is vrijdag. En meer niet.
	Woensdag 18 september 2024
	Waar het land eindigt
	Aan de kop van de Kopli zou de zee moeten beginnen. Er staat een stevig bakstenen gebouw waarachter de Baltische Zee zou moeten zijn. In het statige gebouw zit tegenwoordig de zeevaartschool.
	Echt veel verder dan de tram- en busremise kom je echter niet. Daarachter begint een soort niemandsland tussen zee en land.
	Een douanier kwam zijn hokje uitgelopen om me de verdere doorgang te ontzeggen.
	Ik zag de Baltische Zee eerder in Riga. Het is net als daar een streep aan de lucht met water erin. Het voeren van vogels is om een duistere reden verboden, alsof ze graag hebben dat ze de zee leeg eten. (En deze foto had wel wat scherper gekund. Maar ik werd in de gaten gehouden door iemand die het vreemd vond dat ik aan al hun huizen had gevoeld; zowel de oude als de nieuwe waren van hout).
	Terug in de stad was men weer met stadse zaken bezig. Een meid zat model voor een fotografe. Nadat ze een paar dagen geleden iets met een wave-dans hadden gedaan deden de studenten die ontgroend werden nu een spel met gekleurde plastic regenjasjes. En twee leerlingen uit de 12e groep vertelden me dat er een traditie in Estland was waarbij leerlingen uit de 14e groep die uit de 12e (er zal wel geen 13e zijn) om te pesten, iets van weinig waarde lieten ruilen tegen iets groters en dat het erom ging dat degene met het meest waardevolle won. Of ik een mini-boodschappentasje (ter grootte van een hand) wilde ruilen tegen iets beters. Ik zocht mijn zakken af maar nee. En wie ruilt nou iets tegen een gebruikte boerenzakdoek?
	En boven op de vorstenberg renden de bodes van het parlement naar de stad. Was er een winnaar van de ruilwedstrijd bekend?
	En dan valt er licht over de duistere Middeleeuwen. Dit is bijna live.
	Dinsdag 17 september 2024
	De haven waar je ooit droomde van verre reizen
	De haven van Tallinn. Onder de onderdrukking van de Russen ging het van hier niet verder dan Sint Petersburg en Koningsberg. Nu varen er meerdere ferry's per dag naar het meer verwante Helsinki, grotendeels om Finnen hier te brengen voor goedkoop uit eten en betaalbare drank. Finnen houden niet zo van moeite doen, er is al een immens winkelcentrum in de haven gebouwd. De stad is beloopbaar, er rijdt ook een bus maar ook dat, te zwaar, te ingewikkeld. Nu wordt er een tram aangelegd.
	Vroeger zal deze hebben voldaan voor de enkele partijbons die zich bij hogere bonzen moest melden. Naar Leningrad en daar de nachttrein naar Moskou. Voor wie net weer te laag om te vliegen was.
	Andere tijden toen buurtbekendmakingen nog handgeschreven werden gedaan.
	Naar de Cafeine voor mijn dagelijkse cappuccino medium. Met bananenbrood dit keer, en dat is niet dagelijks.
	Ook dit lezen kinderen hier. Ik had het er met de kassière van een museum over dat wij maar één boek hebben over de Baltische Staten, dat van Jan Brokken. Een slechte zaak vond ze dat. Ik heb haar maar niet gezegd dat slechts één op de tien gestudeerden de Baltische Staten met naam op een blinde kaart kan aanwijzen met de respectievelijke hoofdsteden.
	Hangjongeren heb je hier ook niet. Alleen op één plek een stuk of acht in Harley Davidson-jassen geklede Japans rijdende Russen. Ze delen hun plek netjes met de bloemenoma's en de vaste accordeonspeler. En likken een ijsje.
	En ook de snoepwinkel in het winkelcentrum kent geen deuren noch bewakingspersoneel. (Tja en dan heb je een camera met een waterpas en alle tijd en nog scheef).
	Maandag 16 september 2024
	Estische en esthetische zaken
	Een gedeelte van de Esten stamt af van de in Lijfland wonende Lijven, die later opgingen in de Esten en Letten, in het geval van de Letten kwamen hier de Koeren, van het naar hen genoemde Koerland bij. Het Lijfs stierf als taal het laatst langs de kusten uit. Veel steden langs de Baltische Zee waren Hanzesteden. De vaart op Tallinn (toen nog Reval) was een belangrijke handelsroute. Ik meen diverse Nederlandstalige invloeden te herkennen, maar de schijn bedriegt vaak: het is maar net wat je erop projecteert.  Overigens weten veel mensen niet eens waar Estland precies ligt. Zo wordt me voortdurend gevraagd of ik geen last heb van de wateroverlast van dit moment in Midden Europa. Kijk eens goed op de kaart en dan begrijp je dat ik dat beter de mensen in Nederland kan vragen. Jullie zitten er echt veel dichterbij. In de supermarkt wilde ik een vaste klantenkaart hebben, die heb je nodig om van de zelfscan gebruik te kunnen maken. Ik ging bij de counter vragen. Nu kan je die klantenkaart echter alleen krijgen als je Estlands staatsburger bent. Het is in Estland overigens als enige land ter wereld wel mogelijk om een digitale identiteit aan te vragen en misschien is dat wel voldoende. Of je daarmee ook recht krijgt op gratis openbaar vervoer als de andere Esten betwijfel ik.
	Het fotomuseum dat ik gisteren vergat naar binnen te gaan - en had ik dat maar zo gehouden - kan ik iedereen afraden: een afdeling met gephotoshopte natuurfoto's en een afdeling met niet-gephotoshopte naakten. Mij te esoterisch allemaal. Vond ik gisteren de ingang niet, vandaag de uitgang. En zo trof ik op een meisje dat in de keuken werkte die helemaal verrast was dat ik in een personeelslift stond. Ze leidde me door de keuken naar buiten en ze wilde wel regelen dat ik weer naar binnen kon, maar ik had genoeg gezien: mijn smaak niet.
	Aan het tafeltje naast mij in de Caffeine was het doodstil. Er zaten vier pubermeiden. Drie schreven wiskundige vergelijkingen uit, de vierde las literatuur. In Nederland zouden zulke meiden praten over jongens en kleren en hun telefoon. Maar wij bezuinigen dan ook op onderwijs. Hier wordt er in geïnvesteerd en het is dan ook het beste van de wereld. Dat gaan we in de toekomst merken: dan ontwikkelen deze meiden de nieuwste telefoons waar wij dan als Nederlanders onze tijd op mogen verdoen. Jongens lijken het overigens minder te doen. Terwijl kleine meisjes alleen met de tram naar huis gaan worden jongens opgehaald. Ze kijken dan ook niet uit en zijn onbeholpen en lomp. Vandaag moest alweer een vader zijn kind voor een aanstormende auto wegtrekken. Overigens heb ik het vermoeden dat die meiden ondanks de mindere aandacht voor jongens en kleding best wel aan de man zullen komen. Als ze bereid zijn zo'n lompe brokkenpiloot te nemen, dan. [Bij de foto: voor de jongens is er werk aan het spoor. Een kantoormeneer stond erbij en keek verlangend naar het bezig zijn met bulldozers.]
	Avond. U krijgt er een muziekje bij [PJ Harvey die een stuk uit Brahms' Ein deutsches Requiem doet. Hoe mooi kan je het hebben, Selig sind sie, die da Leid tragen.]
	Copyright Dieter Bruls 2000 - 2024