De Hoorn des OvervloedsIk zat bij bovengenoemde concert op het podium direct achter de hoornen. Dat zijn die instrumenten die eruit zien als een klaverblad op de peripherique.
En ik snapte dat die achterin moeten zitten: hoornisten moeten gedurende een concert enige malen een plasje doen. Beter gezegd hun instrumenten moeten dit. Door de vorm van het instrument blijft er water van het blazen in achter en dit laten ze er af en toe uitlopen. (Omdat er tussen de stukken door van setting gewisseld werd, moest er later een frêle violiste in dat plasje zitten.)
Het is hoe dan ook een raar instrument, je gebruikt maar een hand, de ander steek je in het instrument: die doet verder niks dan wat dempen. Net toen ik me dit afvroeg zag ik dat een van de hoornisten een onvolgroeide hand had. Zou ze daarom misschien voor dat instrument gekozen hebben?
En met dat voortdurende dempen is zo'n hoorn toch een beetje als een Ferrari kopen voor binnen de bebouwde kom.
Verder, zijn alle hoornisten linkshandig? En wat doen ze met eentje die rechtshandig is? Met de rug naar het publiek zetten om de geluidsbalans niet te verstoren? Maar valt dat voortdurende geplas dan niet extra op?
Stank voor dankVroeger moest je de statiegeldautomaat altijd zoeken in de supermarkt. Tegenwoordig hoeft dat niet meer: je kan op je neus afgaan. Ter plekke vind je dan een wachtrij van kleine zelfstandigen beladen met vuilniszakken. Tegen de tijd dat je aan de beurt bent is de machine onklaar gemaakt door obstructie, de opslag vol of is het leesoogje van de scanner door mayonaiseresten aan een staaroperatie toe.
De parken zullen er wellicht schoner op worden, maar het grootste gedeelte van het recyclebaar leeggoed komt uit prullenbakken die door de leeggoed ZZP'ers worden opengebroken. Met meer zwerfvuil tot gevolg.
Het
is wonderbaarlijk dat de supermarkten deze situatie accepteren: het is
niet alleen de stank, maar ook dat alles rond de automaat plakt. In de
zomer gaan daar nog eens de vliegen en wespen bij komen en immense
wolken fruitvliegjes die snel hun weg naar de fruitafdeling gevonden
zullen hebben.Er is een betere oplossing: verenigingen zouden statiegeld kunnen gaan inzamelen. Uitbetaling op een cadeau-chipkaart. Waarbij de vereniging een gedeelte zelf houdt. Dat maakt de statiegeldzelfstandigen niet brodeloos, maar je hoeft in elk geval niet meer bij die vieze haperende automaat te staan. Die dan overigens gewoon buiten de supermarkt kan.
Dat en ondergrondse statiegeldbakken (zoals een glasbak) waar je het ook kan inleveren, uitbetaling wederom op een cadeaukaart. Bij alle parkuitgangen, op pleinen en overal waar glasbakken staan.
En als de supermarkten slim zijn nemen ze bij dit alles het voortouw.
Naschrift: ik ben niet tegen het recycelen van leeggoed, maar doe het dan goed.
Een soort stand-alone AI dus. En dan zien wat het na een jaar heeft bedacht.
Ik heb een stil vermoeden dat het niet verder is gekomen dan drie nog flauwere Loeki de Leeuw-filmpjes. Maar ook dat is al reden genoeg het experiment stop te zetten.
Ik
zag een programma over Duitsers die ooit een encyclopedie kochten als
investering. De Winkler Prins als appeltje voor de dorst.In die boeken wordt al jaren niet meer gekeken (ze moeten netjes blijven), de informatie is deels achterhaald, gedateerd. Compleet is het zeker niet meer.
Wat zouden die mensen denken als ze hier in Nederland langs alle straatbibliotheken lopen? Zouden ze niet gaan nadenken?
In Duitsland worden mensen met Winkler Prinsen als belegging nu benaderd door afzetters die hun vertellen dat de waarde van hun boeken pas gegarandeerd is als ze ook - tegen een hoge prijs - het ontbrekende afsluitende deel kopen. En dan nog een. En nog een.
Het blijkt maar weer eens dat encyclopedische kennis niet helpt in de werkelijke wereld.
Bij de illustratie: in Duitsland kun je nog steeds met een titel, een net pak en wat stempels op een oorkonde mensen miljoenen afhandig maken.
De terreur van de inlandersEr is maar één tweedeling: die tussen de Verlichting en de duisternis.
Die duisternis heerst in de binnenlanden, waar de inlanders wonen die geen straaltje licht willen toelaten tot hun duistere bestaan.
Ze zeggen voor vrijheid te zijn, maar hun vrijheid bestaat er voornamelijk uit anderen in hun vrijheid te beknotten.
Ze hebben slechts één doel: hun leven moet heel blijven en de rest van de wereld mag daar desnoods door aan de klote gaan.
Gelukkig heel veel aanloop van uiterst geïnteressseerde mensen die mijn tekeningen allemaal zeer waardeerden en er soms hele verhalen bij begonnen te vertellen.
Het hangt er nog, bezoek op afspraak en koffie is om de hoek. En anders hier (selectie komt niet helemaal overeen met expositie).
